Blote tenen in sandalen, zwarte leren schoenen, bloemetjes sokken in sportschoenen. Ze bewegen allemaal mee in het ritme van het stuk. Eerst rustig en licht. Zachtjes repeterend als kringen op een glad water oppervlak. Gesloten ogen, gevouwen handen, een sigaret achter een oor. Iemand wiegt heen en weer, ergens rinkelen een paar sleutels, een onderdrukte kriebelhoest.
Zijn vingers verstopt achter de klep van de vleugel. Dansen een verborgen dans uit het zicht van de toeschouwer. Zijn wenkbrauw trekt soms op, zijn gezicht in kramp verschoten. Dan opeens weer heel sereen.
We gaan voort. De klanken vermengen zich, vermenigvuldigen en keren terug. Andere tonen lopen een stukje mee en de sfeer verandert. De herhaling blijft maar voelt opeens niet meer rustgevend. Een draaimolen waar ik uit wil. Onrustige benen proberen nieuwe houdingen te vinden. Soms voelt het alsof de voet van de pianist niet alleen op het pedaal trapt, maar ook op mijn borstkas. Zwaar en drukkend. Net als ik uit wil stappen vermindert het tempo. We gaan rustiger nu. Voeten bijna bij de grond. Opeens weer zo prettig dat ik wil blijven.
Mensen om me heen lijken deze beleving te delen. Ik zie ze zichtbaar genieten, en dan weer van houding veranderen. Zo nu en dan een zucht, een twinkeling, een blik op de klok. We kunnen de tijd wel zien maar onder onze neus wordt deze uitgerekt. We hebben er geen invloed op. Geven ons over aan tijd en ruimte.
Mensen om me heen lijken deze beleving te delen. Ik zie ze zichtbaar genieten, en dan weer van houding veranderen. Zo nu en dan een zucht, een twinkeling, een blik op de klok. We kunnen de tijd wel zien maar onder onze neus wordt deze uitgerekt. We hebben er geen invloed op. Geven ons over aan tijd en ruimte.
