Twee mannelijke wezens in een kleine ruimte. Wennen voorzichtig aan elkaar. De pianist en de vleugel. Zij zijn niet alleen.
Mensen druppelen zachtjes binnen. Stoelen worden uitgekozen, vermeden of verschoven. De directeur in een mooie jurk. Ze spreekt over de ruimte waar we zijn. Over dat die al een jaar niet gebruikt is en hoe trots ze daar op zijn. Over het overleg dat daar aan vooraf is gegaan: met het team, met de familie, en natuurlijk met de cliënten. Dat de ruimte deze week gebruikt kon worden voor andere activiteiten ziet ze als een bevestiging dat ze op de goede weg zitten.
Vervolgens vertelt Robbert dat hij 'Canto Ostinato' zal gaan spelen. De componist van het stuk heeft hij erg goed gekend en is helaas drie jaar geleden overleden. Robbert beloofde hem dat hij het stuk zoveel mogelijk zal spelen. Voor hij begint vertelt hij dat het stuk iedere keer anders is. Soms duurt het uren lang, soms maar een uur. Dat weet hij nooit van te voren. Tot slot waarschuwt hij dat het ook best hard kan gaan, en dat we onze vingers in onze oren mogen stoppen als het te hard is.
Dan wendt hij zich tot zijn instrument. De twee lijken elkaar een ogenblik aan te kijken. Een open vleugel, opgeheven handen. Dan vullen de eerste klanken de ruimte.
