13.9.15

Het slotakkoord























Waar de tijd zich zojuist nog eeuwig leek uit te rekken, is die nu opeens terug in positie geklapt. De klanken die 90 minuten de ruimte vulden zijn vervangen door enthousiast gepraat. De een voelde precies aan dat het slotakkoord er aan kwam, de ander had geen idee en maakte dit niet bewust mee. Kort daarop komt Roos binnen lopen met een plastic tas vol bladmuziek. " Dat was zo eentonig, dat kan ik veel beter." zegt ze, waarna ze begint te spelen. Ondertussen wordt er druk thee gedronken, koekjes gegeten, en nagepraat over het stuk.

Robbert vertelt dat hij het heel ontroerend vond om hier te spelen. Toen hij twee weken geleden de ruimte kwam bekijken schoot hij eerst even vol. Als ik vraag waarom antwoord hij: “Het is zo’n eigenaardige plek met dat hoge plafond, het te kleine raam en dat minimalistische zwarte vlak op de muur. En dan al die trauma’s. Dat voelt zwaar, net als het stuk. Tijdens het spelen kan ik soms even stil staan bij waar ik ben. Dat blijft een spannend vlak om me op te begeven. Als ik me laat meeslepen kunnen mijn handen opeens gaan muiten. Dan spelen ze zomaar iets anders." 

Dan komt de directeur ook nog een hand geven."Het heeft me ontroerd. Al luisterend zag ik alle mensen die in deze separeer ruimte hebben gezeten voorbij komen. Het is zo bijzonder dat we de ruimte niet meer gebruiken.”  Met die gedachte laat ze ons achter. Een voor een verdwijnen alle mensen weer. De stoelen worden opgeruimd, de vleugel opgehaald, het beige tapijt opgerold.