Er wordt onophoudelijk gehoest op het pleintje waar gerookt mag worden. Een familie loopt de afdeling op om een zus, broer, vader of cliënt te bezoeken. Op de hal is het rustig en als ik de isoleercel weer binnenloop zie ik een vrouw met een koptelefoon en een microfoon.
Emmie is van de radio. Voor het nachtelijke programma "Nooit meer slapen" komt ze de isoleercel bezoeken. Het galmt hier altijd, maar nu de isoleercel naar het oor vertaald moet worden, valt dat meer op dan ooit.
"Zou ik je wat mogen vragen?" vraagt Emmie als Liam voor de camera is gaan zitten met zijn plant.
"Dan zou ik op mijn beurt wel willen vragen waarom u dat vraagt."
Het gesprek komt langzaam op gang en Liam komt niet altijd even goed uit zijn woorden.
Hij had als instinctief een plant gekozen en scheen er direct een plaats in zijn kamer voor in gedachten te hebben. Hij heeft zijn jas aan en een sleutelbosje om zijn nek.
"Ik denk dat ik de andere dagen ook wel langs kom, maar ik moet het dan even opschrijven want ik weet niet of ik anders herinner dat ik deze gedachte had. Ik ging mee met Marloes, want ik woon in een ander deel."
Langzaam raakt Liam meer op zijn gemak. De camera en de microfoon storen hem niet meer. Hij praat verder en laat zijn foto nemen. Dan staat Liam op en neemt afscheid. Als hij zaterdag niet naar zijn moeder gaat zal hij haar hier uitnodigen, zo laat hij weten. Hij zal er tenminste over nadenken.
Dan kijkt hij naar de vrouw die hem hierheen begeleidde.
"Kom Marloes, we gaan."
