Iemand leunt nietsvermoedend tegen een schilderij. Dona zit in de houding van ‘De Denker' op het bankje. Op de gang kauwt Joost piepend en knarsend op een paar gummibeertjes. “Ja maar luister eens. Ik wil ook wel eens een praatje maken in een museum, maar ik heb niet het idee dat mensen daarop zitten te wachten bij mij.” zegt Dona. Ze straalt als ze van rondleidster Annejuul hoort dat dat hier juist heel welkom is.De schilderijen in de tentoonstelling zijn allemaal een soort venster naar andere werelden, waaruit bezoekers kunnen kijken. De werelden van het Oriëntalisme worden dan ook dankbaar bewonderd.
Er is ruimte voor vragen en opmerkingen, en iedereen komt zichtbaar op adem. Aan het eind van de rondleiding klinkt er applaus. Daarna verschijnen een paar telefoons om de kunstwerken vast te leggen. Dan is opeens iedereen weg.
Een tijdje later wandelt Younes binnen. Hij bekijkt de schilderijen kalm. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. "Ik kom uit Marokko, en ik ben zelf ook bij de Poort van Meknes geweest." Met een blik van herkenning bekijkt hij ook het schilderij van Isidore van Mens. "Dit voelt heel vertrouwd voor mij."
"Er hangt hier nog helemaal de rust van gisteren."zegt Younes voor hij het museum verlaat. En dan is het weer stil.
