Een vage geur van salie is al vanaf de hal te ruiken. Het meditatiecentrum is druk bezocht en toch is de sfeer ultiem rustig. Ik kan de voeten van Samira en Clair herkennen, van Delayla en Laurence, van client en personeel.
Ik zie hoe Clair haar ogen sluit, haar wimpers blijven doorknipperen. De zwangere buik van Samira heeft zich overgegeven aan het plafond en ik bedenk wat een bijzondere transformatie er heeft plaatsgevonden: de isolatiecel is een plek van ontspanning geworden; een toevluchtsoord.
Ik hoor hoe verschillende tempo's van ademhalen langzaam synchroniseren.
Terwijl een trage stem vanuit de speakers vraagt je keel, stuitje en de leden van je ogen te ontspannen.
